Eksperci

Urodził się w 1952 r. w Lądku‑Zdroju. Studia na ówczesnym Wydziale Górniczym PWr ukończył w 1974 r. Doktorat uzyskał w 1978 r., a w 1990 r. – na podstawie rozprawy Studium hydrogeochemii wód leczniczych Sudetów polskich – stopień dra habilitowanego. W 1995 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 2009 r. otrzymał tytuł profesora.

Od 1990 r. kierował Zakładem Geologii w Instytucie Geotechniki i Hydrotechniki, a od 1998 r. kieruje Zakładem Geologii i Wód Mineralnych w Instytucie Górnictwa PWr. W kadencji 2005-2008 – członek Senatu PWr, a w kadencji 2008-2012 – prodziekan ds. nauki i rozwoju kadry naukowej na Wydziale Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii PWr.

Prof. Ciężkowski tworzy naukową szkołę górnictwa wód leczniczych. Główny kierunek jego zainteresowań to poszukiwanie, eksploatacja i ochrona wód leczniczych Polski, z wykorzystaniem najnowocześniejszych metod badań wód podziemnych, w tym metod znacznikowych ochroną środowiska w zakresie przyrody nieożywionej. Ostatnio podjął prace w Arktyce. Znaczące wyniki badań uzyskał dzięki współpracy z ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą (m.in. z Międzynarodową Agencją Energii Atomowej w Wiedniu). Autor i współautor ponad 250 prac naukowych, z czego 143 opublikowano – w tym dziewięć książek (sześć pod jego redakcją naukową). Z prac niepublikowanych 35 wdrożono do praktyki (najważniejsza – dokumentacja hydrogeologiczna złoża wód leczniczych Krynicy-Zdroju). Wypromował sześciu doktorów, ma 80 cytowań oraz H-index4.

Członek wielu gremiów, m.in.: Komitetu Górnictwa PAN, Komisji Hydrogeologii Komitetu Nauk Geologicznych PAN, Komisji Nauk Górniczych oraz Komisji Nauk o Ziemi Oddziału PAN we Wrocławiu, Komisji Dokumentacji Hydrogeologicznych oraz Głównej Geologicznej Komisji Egzaminacyjnej przy Ministrze Środowiska, Rady Naukowej Parku Narodowego Gór Stołowych, Wojewódzkiej Komisji ds. Ocen Oddziaływania na Środowisko, Komisji ds. Zagrożeń Wodnych Wyższego Urzędu Górniczego. Wieloletni członek i przewodniczący Rady Naukowo-Społecznej Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego oraz Naukowego Komitetu Opiekuńczego (obecnie Zespołu Opiniodawczo-Doradczego Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska we Wrocławiu) Jaskini Niedźwiedziej w Kletnie. Należy do wielu krajowych i międzynarodowych towarzystw i organizacji (m.in. International Association of Hydrogeologists, Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Towarzystwa Balneologii i Medycyny Fizykalnej, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa, Polskiego Klubu Ekologicznego). Posiada uprawnienia geologa górniczego oraz geologiczne kat. IV; biegły w zakresie postępowania wodnoprawnego i sporządzania ocen oddziaływania na środowisko; jest generalnym dyrektorem górniczym III stopnia.

Odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużony dla polskich uzdrowisk”, Złotą Odznaką PWr, odznaką „Zasłużony dla górnictwa RP”, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Edukacji Narodowej, Złotym Medalem „Za długoletnią służbę”, odznaką „Za zasługi dla ochrony środowiska i gospodarki wodnej”.

Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu technologii drobiu i jaj, w tym projektowania i technologii procesowych w przemyśle jajczarskim. Zajmuje się badaniem bioaktywnych substancji pozyskiwanych z jaj do celów biomedycznych.

Zawodowo związany z macierzystą uczelnią, kiedy to podjął pracę w Instytucie Przechowalnictwa i Technologii Żywności. Doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego w Katedrze Technologii Surowców Zwierzęcych i Zarządzania Jakością. W 1997 został kierownikiem tej katedry. W latach 1996–2002 pełnił funkcję prorektora ds. współpracy z zagranicą i rozwoju uczelni, w 2012 został prorektorem ds. nauki i innowacji. 3 marca 2016 wybrany na rektora Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu na czteroletnią kadencję (od 1 września 2016).

Był również pracownikiem naukowym Ośrodka Badawczo-Rozwojowy Maszyn dla Przemysłu Mięsnego i przewodniczącym rady naukowej tej instytucji. Powołany m.in. w skład Komitetu Nauk o Żywności Polskiej Akademii Nauk. Członek m.in. World's Poultry Science Association, Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności, Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego oraz Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1995) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002).

Pomysłodawca i autor koncepcji strategii Dolny Śląsk. Zielona Dolina Zdrowia i Żywności, prezes Klastra Nutribiomed, posiadającego status Krajowego Klastra Kluczowego.

Zainteresowania naukowe: gospodarka regionalna, partnerstwo lokalne, rynek pracy i przedsiębiorczość. Ekspert w projektach realizowanych przez Urząd Miasta Poznania, Centrum Aktywności Lokalnej w Warszawie, Wielkopolski Urząd Pracy w Poznaniu, członek stowarzyszenia Unia Wielkopolan, członek Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

WYBRANE OPRACOWANIA NAUKOWE

Ziomek, A., 2010, Koncepcja nowego regionalizmu, czyli sposób funkcjonowania władz samorządowych w XXI wieku, Biblioteka Regionalisty, 10, s. 275-286.

Ziomek, A., 2010, Instytucje i organizacje w sferze rynku pracy a koncepcja nowego regionalizmu - studium na przykładzie Wielkopolski, Zeszyty Naukowe

Uniwersytetu Szczecińskiego. Europa Regionum, XIII, s. 133-152.

Ziomek, A., 2010, Determinanty aktywności społecznej na rzecz rozwoju lokalnego, Studia Oeconomica Posnaniensia - poprzedni tytuł : ZESZYTY NAUKOWE Uniwersytetu Ekonomicznego (AE) w Poznaniu, 139, s. 134-146.

Ziomek, A., 2010, Rezultaty ekonomiczne partnerstw lokalnych a rozwój lokalny. Analiza wybranych przykładów, Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego (AE) we Wrocławiu, 101, s. 180-187.

Ziomek, A., 2014, Foresight strategiczny przedsiębiorstwa a wyzwania globalne, Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Bankowej (WSB) w Poznaniu, 2, s. 75-86.

Ziomek, A., Piasecki, K., 2015, System dynamics and mathematical method application for the strategic foresight, SSRN Electronic Journal, 6, s. 18.

Ziomek, A., 2015, The impact of the production of energy from renewable sources on the state of local road in Poland, Intercathedra, 31-2, s. 123-130.

Ziomek, A., 2016, Podstawy skutecznej strategii na rzecz rozwoju lokalnego rynku pracy, Studia Oeconomica Posnaniensia - poprzedni tytuł : ZESZYTY NAUKOWE Uniwersytetu Ekonomicznego (AE) w Poznaniu, 9, s. 136-152.

Urodził się w 1946 roku w Chojnowie, gdzie ukończył szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące. W 1970 roku ukończył studia na Wydziale Zootechnicznym Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Bezpośrednio po ich ukończeniu podjął pracę na swojej macierzystej uczelni. Stopień naukowy doktora nauk rolniczych w zakresie zootechniki nadała uzyskał w 1975 roku na podstawie pracy pt. Porównawcza ocena zoohigieniczna dwóch systemów ogrzewania tuczarni z uwzględnieniem wyników produkcyjnych obsady zwierzęcej, której promotorem był prof. Anatol Grzegorzak. W 1983 roku Rada Wydziału Zootechnicznego Akademii Rolniczej we Wrocławiu nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie rozprawy nt. Zastosowanie bonitacyjno-statystycznej metody do określania zależności między warunkami środowiskowymi w brojlerniach a efektywnością odchowu kurcząt. Stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1991 roku, a stanowisko profesora zwyczajnego w 1998 roku. Przebywał na krótkoterminowych stażach naukowych na Słowacji (Uniwersytet Weterynaryjny w Koszycach) oraz w Grecji (Uniwersytet w Salonikach), a także na misjach naukowych w Stanach Zjednoczonych, Holandii, Danii, Hiszpanii, Belgii, i Czechach.

Na swojej uczelni pełnił wiele ważnych stanowisk organizacyjnych. Jest kierownikiem Katedry Higieny Zwierząt i Środowiska Hodowlanego od 1988 roku. W latach 1996–1999 był prodziekanem, a od 1999 do 2005 roku dziekanem Wydziału Biologii i Hodowli Zwierząt.

Jest członkiem kolegium redakcyjnego miesięcznika Polskie Drobiarstwo (od 1991), Rady Naukowej Instytutu Zootechniki (od 1997). Był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego (1992–1994), Rady Naukowej dwumiesięcznika Drobiarstwo (1995–1998) i miesięcznika Polskie Zwierzęta Gospodarskie (1994–1997).

Zbigniew Dobrzański jest specjalistą z zakresu higieny i profilaktyki zwierząt, a w szczególności drobiu. Zajmuje się również problemami utylizacji odpadów z przemysłu rolno-spożywczego oraz chowu zwierząt w rejonach ekologicznego zagrożenia. jest współautorem 3 podręczników i monografii: Ekotoksykologiczne problemy chowu zwierząt w rejonach skażeń metalami ciężkim (1997), Zagrożenia, ochrona i kształtowanie środowiska przyrodniczo-rolniczego (1996, 1998, 1999), Rynek rolny w świetle wymogów Unii Europejskiej (1998) oraz 3 skryptów z zakresu zoohigieny, a także 271 publikacji naukowych, w tym 91 oryginalnych prac twórczych, z których ponad 30 w językach obcych.

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 50-lecia Instytutu Zootechniki w Krakowie, Złotą Odznaką ZSP, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej. Wyróżniony Nagrodą Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (dwukrotnie) oraz 19 Nagrodami rektora Akademii Rolniczej we Wrocławiu.